Arooj Aftab duikt de nacht in
In de prestigieuze Henry Le Boeufzaal van de Brusselse Bozar stond gisterenavond Arooj Aftab op het programma. Eerder was de groep rond de Pakistaanse vocaliste onder meer te zien op Rivierenhof OLT (zomer 2022) waar zij die er toen bij waren, ongetwijfeld nog erg sterk herinneringen aan hebben. Op dat moment teerde de groep verder op de immens grote succesgolf die het Grammy Award winnende ‘Vulture prince’ album (2021) met zich meebracht. Naderhand zou de in Lahore (Pakistan) geboren Arooj Aftab met ‘Love in exile‘, waarop ook bassist Shahzad Ismaely en pianist Vijay Iyer te horen zijn, een wat experimenteler ingesteld album afleveren.
Halte tijdens Europese tournee
Recent verscheen er met ‘Night reign’ ook een nagelnieuw Arooj Aftab album. De band tourt volop, zo was de band onlangs nog te gast in Ierland (Dublin) en het Verenigd Koninkrijk (Manchester). Deze avond hield de groep rond de Pakistaanse met een knap, sterk, maar helaas niet geheel foutloos concert halt in de Brusselse Bozar waarna de Arooj Aftab karavaan alweer naar Duitsland (Berlijn en Hamburg) en Frankrijk (Lille, Parijs, Nantes) trok.
En terwijl een beetje verderop in de AB een stel Canadese post-rockers onder de noemer Godspeed You! Black Emperor tijdens de livepresentatie van ‘No Title as of 13 February 2024 28,340 Dead’ op de hen zo getrouwe wijze de dodental van Gaza verklankten, kregen we in Bozar een heel andere groep met een heel ander groepgeluid. Een band ook die op geheel eigen wijze diep in de nacht ging. De nacht waarin alles tot rust komt en de nodige tijd geeft voor reflectie op de dagdagelijkse beslommeringen van het leven.
Bedwelmende roes
Als de groep zo rond half negen voor een goed gevulde, maar niet volledig uitverkochte Bozar het podium betrad, baadde de zaal dan ook vorstelijk in nachtelijk blauw. Tijdens een wat uitgerekt, zweverig “Suroor” (dat zoiets als ‘intoxicatie’ betekent) mochten gitarist Gyan Riley (zoon van minimalist Terry Riley), contrabassist Zwelaka Durma Bell en violist Darion Donner Thomas voor het eerst hun kunnen tonen. Zodoende kregen we meteen een aardig shot improvisatietalent voor de kiezen, met aardige, krolse basloopjes en met wonderlijke gitaarsoli van stergitarist Riley op akoestische gitaar. En dat terwijl de wat in gestalte kleinere Arooj Aftab ook in vocaal opzicht opwarmde voor wat nog verder komen zou.
Openhartig en spitsvondig
Opmerkelijk misschien vooral ook de manier waarop de praatgrage en uiterst openhartige vocaliste het aanwezige publiek samen met haar metgezellen probleemloos meetrok in haar bijzondere verhaal. Met een soort natuurlijk ontwapenende charme bracht de groep grotendeels werk uit dat nieuwe ‘Night reign’ album, al kwamen er gaandeweg en steeds vaker ook wel oudere stukken uit het ‘Vulture prince’ album naar boven. Zoals onder meer het korte ‘Last Night’ (maar dan wel in de kalere, soberdere ‘reprise’ versie vanop ‘Night reign’) of ‘Diya hai’. Zo vertelde de van een royale zwarte zonnebril voorziene vocaliste graag dat de nieuwe ‘Night reign’ plaat ten opzichte van ‘Vulture Prince’ wat minder ‘sad songs’ bevat en verhoudingsgewijs net wat meer ‘sexy’ songs. Evengoed overwon Arooj Aftab het publiek al snel met enkele onderhoudende en spitse grapjes.
Een van die nieuwere ‘sexy’ songs tijdens de set was ‘Whiskey’. De song gaat niet zozeer over de drank op zich, dan wel de manier waarop je tijdens nocturnale momenten soms echt alle controle dreigt te verliezen. De liefde die plots uit het niets opduikt, overheerst en het daarop volgende moment waarop je jezelf helemaal overgeeft aan broze, delicate schoonheid. En aan het leven zélf, quoi. Zoals ergens ook uit de bijhorende tekst te halen valt: ‘Your head gets heavy and rests on my shoulder / ‘Cause you drink too much whiskey when you’re with me’. Of wat verderop: ‘We’ll fade into the night / On waves of your perfume / I’m drunk and you’re insane / Tell me how we will get home’. Die track – een van de hoogtepunten op plaat én live – bleek een erg lieflijke, verleidelijke compositie die misschien ergens als een wiegliedje voor de talloze slapelozen van de nacht gold.
Minimalistische invloeden
Waarna de band ‘Raat ki rani’ uit ‘Night reign’ plukte. De op de plaat gehanteerde autotune liet ze live helemaal vallen. Zo kregen we een opmerkelijk kale, spartaans uitgebeende versie te horen die zeker in vergelijking met de albumversie misschien net wat vlakker erdoor kwam. Een enkel moment tijdens de set ook waar de band misschien heel even de mist in leek te gaan. Desalniettemin hield gitarist Riley met zijn wederom erg vingervlugge gitaarloopjes de band flink overeind.
Verderop merkte je dat de groep zoals tijdens ‘Na gul’ soms inspiratie putte uit mystieke, Keltische folk. Terwijl het publiek ook meer dan duidelijk genoot van het handvol klassiekers uit het tot op heden vooralsnog relatief bescheiden oeuvre van Arooj Aftab. Het uitgepuurde ‘Sans loo‘ – een romantische smeekbede waarbij een eenzame tegen de flonkerende sterretjes prevelde, werd erg gesmaakt, al viel ook daar op hoe de band klankgewijs soms lichtjes tegen de grens van de overstuurdheid aan leek te schuren.
Heerlijk eindsalvo
Naar het einde toe kregen we nog een ingetogen ‘Aey nahin’ te horen, waarna de groep met een potent, op een langzaam ontbolsterende groove en in hels rode lichten badend ‘Bolo na’ een meer dan krachtige vuist maakte. Ook daar mocht de groep op muzikaal vlak de sporen flink wat lossen, terwijl de grotendeels in het Urdu zingende vocaliste Arooj Aftab van de gelegenheid gebruikmaakte om – zoals weleens vaker tijdens haar optredens – enkele rode rozen het publiek in te gooien. Game, set en match.
Onder applaus werd de band terug op het podium gevraagd voor een enkele bis. En kregen we met ‘Mohabbat‘ de finale mokerslag van het concert. Het bleek niets aan pracht ingeboet te hebben, deze godvergeven prachtsong die wat ons betreft meer dan terecht in de meest uiteenlopende zalen in de wereld te horen is.
Arooj Aftab, live gezien in Bozar, 16/10/24 (****)
