Het primitieve futurisme van Paradise Cinema
Paradise, cinema, ‘returning, dream’ 
Ook Paradise, cinema keert na enkele jaren terug. De groep rond saxofonist Jack Wylie (Portico Quartet, Szun Waves,..) met onder meer drummer Duncan Bellamy in de rangen brengt met het gloednieuwe ‘Returning, dream’ eindelijk weer een nieuw album uit. Daar waar op het gelijknamige, in Dakar opgenomen debuut de groep nogal scherpstelde op muzikale inspiraties en invloeden uit Senegal, duwt het nu nog eens flink door op (on)wereldse ritmiek.
Traditionele percussie vermengd met elektronica
De groep rond Wylie brengt muziek die zich deels ent op global invloeden, maar deels ook op hedendaagse electronic invloeden. Dat was op het intussen vier jaar oude debuut al zo en daar zit niet echt verandering in. Toen al overrompelde de groep de luisteraar met een in muzikaal opzicht erg grensoverschrijdende plaat waar traditionele Afrikaanse percussie afkomstig van Khadim Mbaye (saber drum) en Tons Sambe (talking drum) vermengd werden met opzwepende saxofoonriedels en electronic texturen.
Hypnotiserend
In essentie blijft de groep bij hetzelfde basisconcept. Hetgeen maakt dat ook de nieuwe plaat zeker bij eerste beluistering nogal drukdoenerig klinkt. Veel van de composities hebben ook nu een erg hypnotiserend en ja, zelfs benauwend, adembenemend en claustrobisch effect. Wat op zijn beurt te herleiden is tot de manier waarop de groep rond Wylie (met naast Mbaye en Sambe ook drummer Laurence Pike) erin slaagt om sterk percussiegerichte muziektradities uit Dakar en Gambia te gaan versmelten met ambient en sterk progressief gerichte jazzmuziek.
Mogelijke toekomsten
Met het nieuwe album richt Paradise, cinema zich wederom op het idee van ‘possible futures’. Enerzijds blijft de mbalax muziek richtinggevend werken, net zoals diverse stromingen rondom de ‘fourth world’ muziek met Jon Hassel als een van de meest prominente gangmakers daarvan. Wie nood heeft aan enige referenties: in sommige composities op ‘Returning, dream’ ontwaar je vage hints van wat een band als The Smile (aka Thom Yorke en co) dezer dagen doet.
Primitief futurisme
Paradise, cinema zet als band de koersrichting dus voort. De muziek zou je om enkele van voorgaande redenen ergens als primitief futurisme kunnen beschrijven. Al doet het ergens wat onrecht aan de nobele en oprechte intenties van deze deels Brits, deels Afrikaanse groep.
In een kort bestek van een veertigtal minuten neemt deze groep je mee van een wat traag openbloeiende, ochtendlijke opener (‘A morning in the near future’) over erg dwingende, hypernerveuze composities zoals onder meer ‘python’ en ‘tide’. Om vervolgens finaal te belanden bij het slotsalvo waarbij na het expansieve ‘nowhere, home’ en het erg grillige ‘night search’ de plaat afsluit met een kort, maar best fraai coda (‘end, setting’).
