Caolfhionn Rose zoekt electronic invloeden op
Caolfhionn Rose, ‘Constellation’ 
Intussen is de uit Manchester afkomstige vocaliste/componiste vocaliste/componiste Caoilfhionn (spreek uit: ‘Keelin’) Rose met ‘Constellation’ aan haar derde album toe. Eerder bracht zij met ‘Awaken‘ (2018, Gondwana Records) en ‘Truly‘ (2021, Gondwana Records) al twee albums uit.
Daar waar Rose eerder nogal grossierde in puristische Britse folk met psychedelische jazzhints stel je op het nieuwe ‘Constellation‘ vast dat er, onder impuls van co-schrijver Rich Williams en een resem gastmuzikanten, ook een wat grotere portie electronic bij komt kijken.
Folk en jazz gekruid met meditatieve en psychedelische toetsen
Met ‘Constellation’ houdt de Britse vocaliste echter nog steeds vast aan een gekend recept. De basis van haar werk blijft kwalitatieve songs die in sterke mate gedragen worden door een erg herkenbare, maar bijzondere stem. Terwijl de instrumentatie doorgaans behoorlijk sober en minimaal blijft.
Op een heel spontane en ongedwongen manier zoekt Rose wel wat nieuw muzikaal terrein op. Meer dan ooit hoor je in haar werk een hybride mengsel van folk en minimal jazz met een sterk meditatieve en psychedelische toets. Daarmee zit ze op geluidsmatig vlak niet al te ver van haar labelgenoten op het immer intrigerende Gondwana Records.
Focus op gastmuzikanten en nieuwe geluiden
Hetgeen op ‘Constellation’ er misschien het sterkst uitspringt is hoe Rose een artieste in volle evolutie is. Klassieke folkinvloeden maken nu ruimte voor samples en saxofoongeluiden. Terwijl Rose zich houdt aan piano, een streepje gitaar en vocalen, betrekt ze nieuwe muzikanten zoals onder meer saxofonist Jordan Smith (Mammal Hands) en pianist John Ellis (Cinematic Orchestra). Ook Gwion Owen (samples, beats), Keir Stewart (synths), Janileigh Cohen en Chloë Foy (vocals) doen net als contrabassist Gavin Barras en drummer Alan Taylor een prima duit in het zakje.
Kleine pareltjes waarin zowel boodschap als ambitie doorschemeren
Dat levert een album op dat het in sterke mate moet hebben van poëtische diepte. Zo is een van de sterkhouders op ‘Constellation’ het voorzichtig naar triphop lonkende, samen met Kirsty Almeida gepende ‘Josephine‘. Al staan er genoeg kleine, uiterst sfeervolle pareltjes van luisterliedjes op dit album. Zo merk je onder meer dat Rose met songs als ‘Wandering mind’ (nvdr: waarin ze tracht mee te geven dat een eigen weg in het leven zoeken niet altijd voor de hand ligt) een positieve, hoopvolle boodschap wil meegeven, waarbij ze zich meer dan ooit tot een jongere generatie richt.
Ook composities als ‘Fall into place’ en het gaandeweg naar een climax toewerkende ‘Momentary’ zijn daar uitingen van. Tezelfdertijd voel je bij een track als ‘Into dust’ – een wat zweverige meditatie om allerhande duivels te bezweren, de onderliggende ambities in zowel muziek als teksten. Als afsluiter komt er met ‘A light in the middle’ een track die het tempo heel even wat omhoog trekt en daarmee een kalme, sfeervolle, maar meer dan uitstekende plaat (met bovendien fraai artwork door Daniel Halsall) besluit.
