Guy Van Nueten bundelt werk in opdracht
Guy Van Nueten, ‘Decent Music [2002-2022]’ 
Lang verwacht en sinds kort eindelijk ook officieel uit. En dan hebben we het over ‘Decent music‘ oftewel het allernieuwste werkstuk van de Belgische pianist/componist en producer Guy Van Nueten (°1965, Turnhout).
Van nostalgische Belpop-/rock naar klassieke pianoscores
Bij velen is hij misschien nog het meest bekend door zijn jongemansjaren met de Belgische pop-/ rockband The Sands (‘The Sands‘,’…And other true stories‘). Al valt evengoed te denken aan de andere, schier ontelbare samenwerkingen die hij met het kruim van de Belgische pop- en rockscène aanging, onder meer met coryfeeeën als Tom Barman, Zita Swoon, Daan, Mauro, Admiral Freebee, Jef Mercelis,.. .
Gaandeweg ontpopte Van Nueten zich tot studio-/sessiemuzikant en zette ook verdere stappen als componist/producent. In eerste instantie maakte hij een paar intimistische piano solo platen zoals ‘Merg‘ (2009) en ‘Pac-man’ (2013). Naderhand verschijnen ook releases als ‘Music for a small orchestra‘ (2015) die zijn muzikale ambities onderstrepen. Onvermoeid werkte hij ook verder aan allerlei opdrachten voor film (o.a. ‘Ex-drummer‘ (Koen Mortier), ‘Pulsar‘ (Alex Stockman), ‘Le miroir d’Artaud’,..), toneel/theater (bvb. ‘Bâche‘ ; de muziek voor een voorstelling van Les Ballets C. de la B., ‘Soepkinders‘,..) en mode (Dries Van Noten/Lacroix).
Bovendien bracht hij in volle coronatijd ook nog eens het nog steeds wondermooie album ‘Contact‘ (2018) uit. Daarmee zette hij de kroon op het werk dat ooit met ‘Merg‘ begon.
Immense productiviteit dwingt ordening af
Daarnaast verschenen er de laatste tijd ook een reeks van digitale ep’s, zoals o.a. ‘As played by’, ‘Wired‘ (waarin hij een meer elektronische weg inslaat) en ‘Pulsar‘. Waarbij hij deels al een aanzet gaf tot wat nu het overzichtswerk ‘Decent music (2002-2022)’ geworden is. Zijn enorme productiviteit als componist / producent bleek bij uitstek een van de vele redenen om een en ander ook te gaan bundelen. Al maakt deze nieuwe release ook erg inzichtelijk dat zelfs in de loop van een lange en nog steeds bijzonder goed lopende carrière de honger naar nieuwe compositorische uitdagingen en experimenten voor Van Nueten meer dan aanwezig blijft.
Dat toont zich al meteen bij de wonderlijk atmosferisch openbloeiende opener ‘Reveal‘. Het is het geluid van een volledig vrije componist die de donkerte niet schuwt, zoals onder meer te horen is tijdens ‘Dark’ of het erg filmische ‘The night comes’, maar in zijn muzikale werk zeker ook speelse en relativerende accenten in zijn oeuvre toelaat. Zoals bijvoorbeeld in de credits voor ‘Reveal‘ : “Sportscar gratiously provided by anonymous Belgian popstar.”.
Wie al bekend was met het oeuvre, hoort vaak erg herkenbare neoklassieke en filmische geluiden. Al valt ook op dat Van Nueten zich op ‘Decent music’ nadrukkelijk toespitst op het opengooien van de muzikale registers en op geluidsmatig en compositorisch vlak een veel breder palet opzoekt. Zo zijn er enkele composities zoals ‘Chairdance‘ (uit de ‘Wired‘ ep) waarmee Van Nueten zowaar knipoogt naar Kraftwerk. Elders presenteert hij tijdens ‘Diabo do belho‘ ook een bewerking voor koorzang. Of zet hij met veel smaak een barokke compositie zoals ‘Ombre de mon amant’ naar heel eigen hand.
Eeuwige zoektocht naar muzikale uitdaging
Een van de meest wezenlijke aspecten is dat Van Nueten als componist/pianist telkens weer nieuwe bakens verzet en op het nieuwe ‘Decent music‘ weer volop nieuwe uitdagingen opzoekt. Een van die uitdagingen is het schrijven van een opera (!). Het illustreert erg goed hoe de creatieve honger van Van Nueten nog lang niet gestild is.
Op ‘Decent music’ wordt weer met bijzonder veel fijnzinnigheid, artistieke integriteit, nuance én smaak gemusiceerd. Van Nuetens’ technische souplesse blijft opmerkelijk, net als diens aanleg voor mathematische patronen, cycli en muzikale sekwensen. Ontegensprekelijk blijft zijn fascinatie voor klassiek (o.a. Bach, Stravinsky, Schubert,..) meer dan stevig overeind, net zoals hij zich ook laat beïnvloeden door modernere muziekstromingen zoals neo-klassiek, ambient of elektronica.
Het bijzondere is al hoe die verschillende lijnen en registers samenkomen in een heerlijk eclectisch album waar Schubert (met een ronduit fraaie opname/bewerking van diens ‘Pianotrio op. 100: andante con moto‘) schouder aan schouder staat met een schalkse knipoog naar Kraftwerk. Dat alles krijgt volstrekt organisch een eigen plaats.
Grote klasse in de schaduw
Als ‘Decent music’ iets bewijst, dan toch vooral de klasbak die Van Nueten als pianist/componist is. Hij ordent zijn archieven en plukt op zijn nieuwe plaat de vruchten van decennialang componeren in opdracht, waarbij je als luisteraar vooral vaststelt dat hij als componist/muzikant meer dan overtuigend de muzikale registers helemaal opentrekt.
