GRASPOP 2024
De ‘bijna-verdronken’ editie!
De aanvang van de 27e Graspop Metal Meeting voorspelde weinig feest…
De buien van de voorbije maanden veranderden de weiden in één kletsnatte boel. Gelukkig zoog de Kempenbodem zijn deel op zodat het festivalterrein uiteindelijk nog opgesteld kon worden. De campings lagen er minder gelukkig bij. Maar net zoals die éne keer in Woodstock waar de bewoners de kletsnatte hippies opvingen, stelden de dekselse Desselaars hun garages en allerhande parkeergelegenheid open. Al dan niet tegen een fooi natuurlijk, het blijven de Kempen!
Als je zag hoe verzopen de weilanden erbij lagen snap je dat geen enkele zinnige organisator daar zijn publiek liet parkeren. Wij mochten voor één keer de wagen op Metal Town naast de tent zetten. Plots bleek het tóch mogelijk om auto’s op die camping te zetten en voldoende ruimte voor de ambulances te laten. Volgend jaar dan maar terug één auto per pitch toelaten Graspop? Ook op Metal Town camping stond op bepaalde stukken het water te hoog maar de Boneyard Camping en Inferno tentenkamp waren voor het grootste deel zelfs onbruikbaar. En dan moest het allemaal nog beginnen.
Donderdag
Donderdag viel de regen af en toe in een mild buitje. Toch stond de Graspop-wei aardig vol tegen de vroege namiddag. De komst van Tool verzekerde de organisatie van een snel uitverkochte donderdag. Maar er was veel meer te zien. Weinig festivals kunnen op een dag zoveel topacts programmeren als Graspop dit jaar. Volgt u even?
De ergste overlap zat hem al vroeg in de namiddag waar we Alien Weaponry moesten laten voorbijgaan ten voordele van Shadow of Intent [****]. Dit betrekkelijk jonge kwartet zet elke show opnieuw een loodzware sound neer, en ook hier niet anders. Smaakt naar een zaalshow in de nabije toekomst heren!
Toen Heart omwille van gezondheidsperikelen zijn tournee annuleerde werden de landgenoten van Stake [*****] opgetrommeld om hun twintigjarig bestaan te vieren op het hoofdpodium. Vanneste en co stelden absoluut niet teleur en leverden een knaller van jewelste af. Het bewees eens te meer dat er in België echt wel talent rondzwerft.
Terwijl Stake een fuif voor eigen publiek organiseerde, speelde As in Hell [***] in een bomvolle Marquee. AIH is dan ook het deathmetalproject van Michael Poulsen van Volbeat. Met een knappe debuutplaat in de rekken was het aan de heren om ook live te overtuigen. Poulsen staat zich te amuseren als sideman en de oldschool deathmetal klinkt als vanouds ook al heb je het allemaal wel een keer gehoord.
De vraag die het meest gesteld werd de laatste jaren betrof de houdbaarheidsdatum van de -vaak stokoude- headliners. Doro [**] blijft de eeuwig vrolijke Duitse Warlock-Koningin, maar of er nog iemand warm van werd?
Naar Kerry King [***] werd dan weer wél reikhalzend uitgekeken. Met Paul Bostaph achter de drumkit, Phil Demmel op gitaar en Mark Osegueda van Death Angel op strot stond hier een ware supergroep. Al is hun enige plaat niet voldoende om een wei geboeid te houden. Pas wanneer het razende ‘Repentless’ voorbij komt zie je het publiek écht opveren. Dan had ‘Reign in Blood’ wat ons betreft niet eens in de setlist gehoeven.
Je mag van Babymetal [0] vinden wat je wil. Een haarfijn uitgekiende choreografie op een metal riff is vijf minuten leuk om naar te kijken voor de TikTok-generatie. Maar als wij Japans willen, bestellen we wel sushi. Wie weet programmeert Graspop volgend jaar wel Sidi Larbi Cherkaoui? Die zouden we nog liever aan het werk zien. Daar verveel je je niet bij na vijf minuten.
Naar Megadeth [**] blijf je dan weer wel kijken. Niet alleen omdat Dave Mustaine één van The Big Trash Four is, maar ook omwille van ‘onze’ Dirk Verbeuren die één van de snedigste drummers op de hele Graspop affiche is. Die brave vent kan veel meer dan wat hij mag laten horen bij Megadeth.
Je kon de Alice Cooper [***]-show van enkele jaren geleden quasi copy-pasten naar de editie van 2024. Dezelfde band, dezelfde show, en de weinige variatie in de setlist betrof dan nog een handvol nummers die wat ons betreft in de doodskist hadden mogen blijven liggen. Maar opa Cooper hield er absoluut de vaart in en reeg de hits aan elkaar zonder pauze. Terwijl Nita ‘Hurricane’ Strauss haar bevallige zelf en gitaarspel etaleerde, bleek Alice verdomd goed bij stem. We konden de man niet betrappen op backingtapes of wat dan ook waar veel modernere bands het mee moeten stellen.
Dan was het aan Tool [*****] om het zaakje af te ronden. De videoschermen stopten met beelden van het hoofdpodium te streamen om het behangpapier van Tool te kunnen projecteren. De setlist was gelukkig om vingers en klauwen bij af te vlerken. Opener ‘Jambi’ klonk vanaf de eerste noot loepzuiver, om daarna plaats te maken voor ‘Pneuma’, ‘The Grudge’, ‘Schism’ en ‘Fear Inoculum’ uit de laatste drie platen. Uit ‘Undertow’ kreeg je enkel ‘Flood’ te horen. De dwarskijkers van Tool vertikken het nog steeds om hun eigen hits te spelen. Gelukkig kreeg je ‘Stinkfist’ zodat je tenminste met een kamerbrede glimlach richting je ondergelopen tent kon wandelen.
Vrijdag
De weergoden hadden er vrijdag evenveel zin in en gooiden het water met bakken uit de lucht. Enkele opgedroogde delen van de Boneyard gingen weer naar de haaien terwijl het festivalterrein tot modder werd herleid.
Wij kwamen pas bij The Vintage Caravan [***] het terrein op, waarna het eindelijk droger werd zodat we met Dying Fetus [*****] één van de hoogtepunten van vrijdag konden noteren. In tegenstelling tot de weerzinwekkende powermetal van Hamerfall [*] die routineus hun ding deden om in elk nummer Glory hier en Glory daar te scanderen.
Zeggen dat metalliefhebbers nogal vastroesten in hun tradities is even alledaags als een boterham met choco. Je kijkt er niet meer van op. Dat Fear Factory [*****] een nieuwe frontman kwam presenteren op Graspop na het vertrek van Burton C. Bell was in elk geval iets om naar uit te kijken. Jammer dat een band zo door ruzies en advocaten heen en weer gesleurd wordt. Want de nieuwe Fear Factory die we gepresenteerd kregen, is een band met de power van een stel jonge honden.
Kersverse frontman Tony Campos schreeuwt zich door het repertoire heen om bij de melodieuze vocale passages een vat stemtechniek open te trekken om u tegen te zeggen. Eerlijk is eerlijk, zo heb je Fear Factory nog nooit gehoord! Dino Cazares stond er breed bij te glimlachen. Als één band de overstap naar het hoofdpodium met vlag en wimpel heeft gehaald, is het de angstfabriek wel. Als ze op dit elan verder gaan heeft metalland misschien toch nog een nieuwe headliner in de lappenmand zitten.
Was het een probleem dat Judas Priest [****] wéér afsluiter was? Absoluut niet, want frontman Halford blijft verrassend goed bij stem al is ie iets trager in zijn bewegingen geworden. Wat Five Finger Deathpunch op het hoofdpodium stond te doen was ons een raadsel dus werd het tijd om een feestje in de Classic Rock-kroeg op te zoeken!
Zaterdag
Belgendag! Zelfs bij opener Spoil Engine [***] die hun oude frontman hadden opgevist stond er al een aardige hoeveelheid publiek op de wei. Dat de zon door was gebroken zat daar vast ook voor iets tussen. Na twee dagen kou en regen kregen we ein-de-lijk wat zon en warmte. Terwijl iedereen zijn vitamine D bijtankte droop het spelplezier van de mainstage af. Ook de heren van Fleddy Melculy [**] trokken alle vaten metaltrucjes open.
Meestal stellen de industrialbandjes op Graspop niet veel voor. Maar kijk, hoe weinig wij ook hadden verwacht van het onnozel getitelde DeathbyRomy [**], jongedame Romy Flores maakte een goeie mix tussen obligate NIN-passages en een vleugje Drill of Dubstep. Vocaal durfde Romy je zelfs mee te nemen naar regionen waar je normaal alleen een depressieve Lana del Ray aantreft. Boeiend stemgeluid noteerden wij. Alleen jammer dat je na dit optreden er nooit meer wat van gaat horen. Het ga je goed, meisje!
Na het herrezen Pestilence [****] dat de Marquee deed ontploffen, was het even wachten. Wie nog kon lachen om Steel Panther of Batushka in één van zijn twee bezettingen wou gaan zien had wat tijdverdrijf. De rest kon op zoek naar zonnebrandolie. Brutus [?] mocht aantreden in een Metaldome die niet voorzien was op de massa volk die de band op de been bracht. Tja, als we niet binnen geraken kunnen we helaas niets vertellen over het optreden. Volgend jaar de overstap naar de Marquee?
Pas toen Mike Patton met Mr. Bungle [*****] op het hoofdpodium verscheen, gebeurde er eindelijk iets boeiends die zaterdag. Patton zit terug zichtbaar goed in z’n vel, en dat zullen we geweten hebben. Naast een DRI cover of een drumpassage van Slayers ‘Hell Awaits’ kon Patton het echt niet laten het metaalminnend publiek te jennen. Covers van Ten CC’s ‘I’m not in love’ of de powerballad ‘All by myself’-dat evenwel naadloos overging in ‘Go fuck yourself’- werden afgewisseld met loodzware nummers als ‘Anarchy up your Anus’. Je kwam in elk geval ogen te kort om elke grimas van Patton te volgen.
Terwijl we ons afgelopen vrijdag nog stierlijk stonden te vervelen bij Vltimas kwamen dezelfde heren nu als I am Morbid’[***] -Morbid Angel zonder proces aan hun been dus- de Marquee onveilig maken. Klassiekers als ‘Immortal Rites’ mogen van ons gerust een pak hoger op de affiche staan. In hetzelfde rijtje procesontduiking kreeg je Abbath performs Immortal [***]. Het was genieten van nummers als ‘One by one‘ of ‘At the heart of winter’. Terwijl Abbath alle visuele zeilen bijzette met decor en vlammenwerpers, maar helaas wel zonder zijn vaste bassiste Mia Winter Wallace, kregen wij toch het gevoel dat het theatrale aspect niet echt een meerwaarde was.
Zondag
Wie zondag nog een schop onder de kont nodig had kreeg die in de vorm van Wargasm [****] die een boeiende mix van drum-’n-bass, industrial en een vleugje Die Antwoord kwamen presenteren. Snel een zaalshow in ons Belgenland jongens! Eindelijk maakte ook Nuno Bettencourt en Extreme [****] hun opwachting. Naast die éne obligate ballad kreeg je gitaarvuurwerk in de vorm van ‘Flight of the wounded Bumblebee’, ‘Get the funk out’ of het geweldige ‘Rise’ dat van hun jongste plaat kwam. Die Queen-cover hadden ze wat ons betreft gerust in de kast mogen laten zitten. De ballad ook trouwens!
Wie op de GMM website de affiches van de voorbije edities nakijkt, ziet verdomd vaak dezelfde namen opduiken. Ook de laatste dag van deze editie moest het stellen met enkele stokoude rotten in het vak. Deep Purple[***] kwam een aangename setlist presenteren. Al begin je te voelen dat de band werd opgericht in 1968. Benieuwd of we in 2054 Limp Bizkit nog moeten verdragen. Nu, die zanger beweegt of zingt toch amper op het podium, wat je missschien ook wel kon zeggen van Klaus Meine van de Scorpions.
De Scorpions [***] kregen met een gesmaakte ‘Rock you like a hurricane’, ‘Blackout’ of zelfs ‘Still loving you’ in elk geval wél de hele wei mee. Terwijl frontman Klaus zich net zoals in 2022 aan zijn statief vastklampt en de meebrulpassage integraal aan het publiek overliet, bleef hij wonderwel goed bij stem. Nu ja, de Scorpions werd dan ook drie jaar vóór Deep Purple opgericht. Maar je hoopt ondertussen wel elk optreden dat iedereen het einde haalt!
Gelukkig was dat niet zo voor Machine Head [*****]. Rob Flynn is gelukkig vergeten dat hij ooit zwoer nooit meer op festivals te spelen. Machine Head daverde als een razende pletwals over de wei. Wat een afsluiter!
Ondanks de variatie in het programma blijven er ook enkele grote leegtes in het programma van Graspop. Het lijkt wel of Folkmetal, Gothic, old-school punk of melodische bands als Katatonia of Wheel geen plek hadden. Dat in de plaats van interessante nieuwe bands voor de zoveelste keer de lollige acts waarvan de mop al lang rot is mogen aantreden, blijft eeuwig zonde. Maar elk jaar duiken er pareltjes op, en hopelijk blijft daar naar een volgende editie toe genoeg van hangen.
Maar moet het elk jaar groter en drukker? Elke aanwezige persmuskiet op het terrein had hetzelfde te klagen. Sinds vorig jaar werd er serieus geschoven met de inrichting van het Graspopterrein. De nieuwe inrichting zorgt in elk geval voor véél meer van dezelfde peperdure eettentjes, maar ellenlange rijen aan het weinige sanitair. Zelfs bij de herentoiletten was het onaangenaam drummen. Iedereen gelijk voor de wet, maar er had gerust een hamburgerkraam of woktent minder gemogen om meer ruimte voor de bezoekers én hun sanitaire stops te creëren. Als je je opbrengst voor een groot deel uit bierverkoop haalt is dat écht een condicio sine qua non.
Benieuwd of er naar die commentaren nog oren zijn? We zullen het snel genoeg weten, want de achtentwintigste Graspop Metal Meeting gaat door van 19 tot 22 juni 2025. Leg al maar een pijnstiller of twee klaar tegen dan! Wie nog een beetje wil nagenieten kan terecht op de videopagina van Graspop!
