De verrassing van de zomer komt uit de ruimte
‘Alien: Romulus’ (2024) 
Nauwlettende volgers van de ‘Alien’-franchise hebben er zeven jaar op moeten wachten, maar vandaag landt ‘Alien: Romulus’ eindelijk in de zalen. Aan het roer staat de Uruguayaan Fede Álvarez, die teruggrijpt naar de oudste elementen uit de reeks en zo voor een stijlbreuk zorgt met de vorige films.
Onderweg naar ‘t Hemelrijk
Met ‘Prometheus’ en ‘Alien: Covenant’ bracht Ridley Scott een frisse wind door de monster-franchise. De focus kwam minder op horror te liggen en meer op mysterie. Een sublieme Michael Fassbender zocht naar het ontstaan van de mensheid en de link met de Xenomorph-wezens. Plots kwam er meer diepgang in een reeks die tot dan stoelde op angst voor menseters met zuur als bloed.
Van existentiële crisissen of Michael Fassbender geen spoor in ‘Romulus’. Als producent gaf Scott deze keer het vertrouwen aan Fede Álvarez. De Uruguayaan achter de geslaagde ‘Evil Dead’-remake en de onverwachte horrorhit ‘Don’t Breathe’ bedacht samen met zijn vaste co-scenarist Rodo Sayagues een volledig nieuw verhaal dat zich niet lang na de eerste film afspeelt.
We maken kennis met de jonge Rain (Cailee Spaeny), die na jaren slavenwerk in de mijnen van haar godvergeten planeet genoeg credits heeft bijeengesprokkeld om oorden op te zoeken waar op zijn minst een zon en wat water te vinden is. Wanneer de oversteek haar wordt geweigerd, biedt zich plots een andere mogelijkheid aan: Rains vrienden hebben vlakbij een dwalend ruimteschip gevonden. Niemand aan boord, dus genoeg plaats om hen allemaal naar het beloofde land te brengen.
Wie ook maar een glimp van de franchise heeft opgevangen, weet dat zo’n verlaten schip niet gelijk staat aan goed nieuws. Voor het gros van het gezelschap zal het betreden ervan eenzelfde effect hebben als die keer dat Conner Rousseau verrukt de deuren van café ‘t Hemelrijk in Sint-Niklaas openzwaaide. Spijt komt ook in het verre heelal pas achteraf.
Rain & Andy
De simpele premisse doet denken aan de oorsprong van de reeks. Ridley Scott steunde in 1979 nog voor een groot deel op spanning, Álvarez gaat volop voor sfeer en gruwel. De kracht van suggestie verdwijnt in de vuilbak, maar blijkt overbodig. ‘Romulus’ is expliciet, beklemmend en door en door smerig. Kortom, de engste film van de laatste jaren en alvast dé verrassing van de zomer.
Een smeerpotje opentrekken kan iedereen, zonder sterke personages kom je niet ver. Cailee Spaeny is niet zo stoer als Sigourney Weaver – ondanks de vele shots die naar haar verwijzen – maar de ‘Priscilla’-actrice zet best een aardige hoofdrol neer. Desondanks is het David Jonsson die vanaf zijn eerste scène de show steelt. Als Andy, een geavanceerd AI-systeem in menselijke vorm, is hij voor Rain een kleine broer. Haar overleden vader programmeerde hem met slechts één opdracht: doen wat het beste is voor Rain.
Jonsson viel vorig jaar al op in de romcom ‘Rye Lane’ (een onbekend pareltje) en blijkbaar werkt zijn verfrissende charme ook als er afgerukte ledematen aan te pas komen. De jonge Brit geeft de rationele robot een hart. Er sijpelt liefde door zijn codering.
De band tussen Andy en Rain is dan ook wat hen tijdens hun onwaarschijnlijke helletocht rechthoudt. Doorheen alle brutaliteit schijnt de échte reden waarom overleven voor hen noodzakelijk is. Het beloofde land is niet meer dan een lap grond als de juiste persoon er niet bij is.
‘Alien: Romulus’ speelt vanaf vandaag in de zalen.
