‘Fremont’: een melancholisch gevuld gelukskoekje
‘Fremont’ (2024) 
Jazzy beelden, droge conversaties en dankzij een uitmuntende timing: een goede laag humor. ‘Fremont’ van Babak Jalali is een nuchtere film met een fris perspectief.
Minimalisme
Donya (Anaita Wali Zada) vluchtte uit Afghanistan naar Amerika en schrijft spreuken voor een gelukskoekjesfabriek. In plaats van een film met ellende te tonen waarin de immigrant de ‘ander’ is, brengt Babak Jalali een verhaal over een outsider met emoties die we allemaal maar al te goed herkennen: eenzaamheid, schuldgevoel en slapeloosheid.
In de anderhalf uur van ‘Fremont’ zijn het niet de grote gebeurtenissen, maar de minimalistische interacties die het verhaal van Donya vormen. Waardoor de film heel nuchter en realistisch blijft, net zoals de humor. Dankzij een vingerlikkend goede timing in de dialogen en het herkenbare van ontmoetingen met bizarre mensen, is de film grappig in zijn puurste vorm. De rare figuren, droge conversaties en manier van filmen geven een soort mix van David Lynch, zonder het dreigende karakter, en Wes Anderson, zonder de nervositeit of kleur.
Timing is humor
Hoewel ‘Fremont’ wel degelijk grappig is, is hij ook melancholisch. Donya worstelt met schuldgevoelens omdat ze heel haar familie heeft achtergelaten in Afghanistan. Ze voelt zich eenzaam, maar weet niet of het oké is om aan liefde te denken terwijl er mensen in haar thuisland lijden. Ze kan niet slapen, maar krijgt geen toegang tot slaapmiddelen. Met haar collega Joanna en haar Afghaanse buren bespreekt ze deze thema’s op een stoïcijnse manier met ruimte voor de kijker om zelf te reflecteren. Daardoor krijgt de film een langzaam tempo, de dialogen zijn sober en de gebeurtenissen klein.
Dat maakt de film cinemawaardig. Met minder afleiding en een giga scherm blijft de aandacht op de oude Hollywood-achtige beelden en de spanning van de dialogen. Als je thuis kijkt en tijdens een lange, ongemakkelijke stilte je gsm grijpt, loop je het risico de finesse van de dialogen te missen.
Mastermind Jalali
Babak Jalali schreef mee aan, regisseerde én monteerde de zwart-wit film. Hij legde een zoektocht af naar de perfecte actrice om Donya te vertolken. Die vond hij in Anaita Wali Zada. De debuterende actrice ontvluchtte zelf Afghanistan in 2021 vanwege de Taliban en liet zo haar hele familie achter. Begrijpelijk dat de zoektocht stopte bij haar.
In haar thuisland was ze televisiejournaliste zonder acteerervaring. Maar Jalali voelde de overeenkomsten met Donya. Geïnspireerd door een gelukskoekjesfabriek en het echte Amerikaans dorpje Fremont, dat de grootste Afghaanse gemeenschap van de Verenigde Staten heeft, verweeft Jalali zware thema’s als eenzaamheid en migratie met het speelse en willekeurigheid van gelukskoekjes. Hoewel zo’n koekje soms ook voorbestemd kan lijken.
Fremont speelt momenteel in de bioscoop.
