‘Longlegs’: Met langere benen zet je grotere stappen
‘Longlegs’ (2024) 
Het langverwachte ‘Longlegs’ is er eindelijk, na een uitgekiende promocampagne die de nodige buzz creëerde. Het vooruitzicht Nicolas Cage een satanistische seriemoordenaar te zien spelen, zette het internet in lichterlaaie. Het eindresultaat is een stap vooruit voor regisseur Osgood Perkins, maar zeggen dat hij volledige controle over het stuur heeft zou een leugen zijn.
Niets nieuws onder de zon
Osgood Perkins is de spruit van filmlegende Anthony ‘Psycho’ Perkins. Hij heeft de zin voor gruwel klaarblijkelijk geërfd van zijn vader, want de filmmaker is met deze ‘Longlegs’ aan zijn vierde horrorfilm toe. Zijn vorige prent, ‘Gretel & Hansel’, deed ons weinig. Die film was op visueel vlak best sterk, maar verhaaltechnisch een enorme sof. Zijn nieuwste worp is stukken beter, maar een soortgelijk probleem doet zich voor. Perkins heeft onvoldoende greep op zijn film, wat duidelijk wordt in het scenario, de acteursregie en sommige stilistische keuzes.
Het verhaal is een zoveelste toevoeging aan het voorgekauwde murder investigation-subgenre: een FBI-agente wordt ingeschakeld om een zaak over een seriemoordenaar op te lossen. Dat is het. ‘Longlegs’ heeft narratief weinig vlees op de botten, maar het deert niet. Het creëert ruimte voor andere fascinerende zaken.
Met de film gaan lopen
Net zoals zijn vorige film is deze nieuwe worp op visueel vlak boeiend. Met een weloverwogen kleurenpallet en knappe beeldkaders creëert Perkins een sfeer die een dreiging uitademt. Het summiere verhaal geeft de kijker ruimte om aandacht te schenken aan de visuele indruk van de film. De cineast mag er gerust nog verder in gaan, maar dan komen we in het vaarwater van het soort film dat het grote publiek zou schuwen. Want vergis je niet; de trailer doet het misschien anders uitschijnen maar ‘Longlegs’ is wel degelijk hapklare mainstreamcinema.
Nicolas Cage is de ravissantste acteur ter wereld. Hij benadert zijn vak op de meest originele manieren denkbaar, wat vaak uitmondt in kolderieke pracht of zinnenstrelende empathie. Soms gaat hij uit de bocht, maar dat is het risico van zijn stijl. Ook in ‘Longlegs’ gaat hij lopen met de film, waar hij blijkbaar een patent op heeft. Hij is zo intens dat hij zelden een evenknie vindt. Het heeft er alle schijn naar dat Perkins hem zijn stinkende zin liet doen met het titulaire personage, een seriemoordenaar van het diabolische soort. Het is heerlijk om Cage te zien nestelen in die rol.
In de afwezigheid van grip
De acteerprestatie van Cage, heerlijk als ze is, legt ook het probleem bloot. Osgood heeft onvoldoende controle over zijn film. Cage is met de prothesen, de make-up en de lange haren té ver gegaan, alsof hij in een andere film speelt dan de rest van de cast. De balans is wat zoek en Osgood had niet het vernuft hem in te tomen.
Dezelfde vlieger gaat op voor het scenario dat tussen twee stoelen valt. De plot werd degelijk herleid tot een verhaaltechnische essentie, maar Osgood etaleert tegelijkertijd ook geen narratieve durf. Het is een film voor multiplexen die stiekem een arthouse-prent wil zijn, maar daar geen pogingen toe onderneemt. We vermoeden dat de producenten daar voor iets tussen zitten. Perkins moet dringend onderdak vinden bij de fenomenale studio A24 (‘Ex Machina’, ‘Green Room’), dat een enorme boost kan geven aan zijn gevoelsmatigheden.
Hoe boeiend de beelden soms zijn, zo hemeltergend is de klankband bij vlagen. Met tonnen sound effects en oeverloze jump scares gaat Perkins véél te ver. Het is een voorbeeld van een onderschatting van het publiek, zo eigen aan mainstreamcinema. Weet je wat echte horror is? Stilte. De volumeknop van de surround sound op elf zetten bij een blazende kat is voor niks nodig.
Langere benen
Ondanks de fouten die Perkins begaat, zit de man wel op een leuk spoor. Zijn invalshoek die gekenmerkt wordt door een knappe visuele dreiging, is welgekomen. Met ‘Longlegs’ zet hij een stap vooruit, maar we wensen hem langere benen toe zodat die stappen groter worden.
‘Longlegs’ speelt nu in de bioscoop.
