‘Love Lies Bleeding’: Don’t tell my achy breaky heart
‘Love Lies Bleeding’ (2024) 
Regisseur Rose Glass bewijst met haar tweede langspeler, een romantische misdaadfilm, nogmaals het metier in de vingers te hebben. Maar tegelijkertijd zet de cineaste ook een stap achteruit.
Kasten vol lijken
De debuutfilm van Glass, het uit 2019 daterende ‘Saint Maud’, gooide hoge ogen. Die film was een met heftige hand gemaakte psycho-religieuze horrorprent die we niet genoeg kunnen aanbevelen. We keken reikhalzend uit naar haar opvolger. Die is er nu eindelijk, heeft de heerlijke titel ‘Love Lies Bleeding’, en brengt een verhaal dat tinten ‘True Romance’, ‘Showgirls’ en ‘Wild At Heart’ in zich draagt.
Bodybuilster Jackie (Katy O’Brian) vertoeft in het rurale New Mexico eind jaren 1980, waar zij en fitnessmedewerkster Lou (Kristen Stewart) smoorverliefd worden op elkaar. De gespierde vrouw trekt algauw in bij haar nieuwe liefde. Ze vindt een job bij een schietbaan, uitgebaat door de zonderlinge vader van Lou, Lou Sr. (Ed Harris), en Lou’s sukkel van een schoonbroer, J.J. (Dave Franco). Beide heren hebben een haarstijl waar Billy Ray Cyrus een punt aan kan zuigen.
De prille liefde is vertederend als een eighties pop song, maar je weet wat ze zeggen over mooie liedjes. Nadat J.J. zijn vrouwtje voor een zoveelste keer onzacht in aanraking laat komen met zijn vuisten, besluit Jackie dat het welletjes is. Ze molt de man met haar blote handen, op een manier die David Cronenberg tevreden zou stellen. Helaas bereikt de steeds meer aan steroïden verslingerde Jackie hiermee niet het ‘eind goed al goed’-punt waarop ze had gehoopt. Lou Sr. laat het hier niet bij. De flikken zitten hen op de hielen. Er gebeurt iets onheilspellend bij een diepe kloof in de woestijn. En iedereen blijkt lijken in de kast te hebben zitten.
Vingerlikken
Vanaf het openingsbeeld waren we mee met de film. Glass creëert met ravissante visuele stijl een gestroomlijnde vertelling die de kijker vlotjes meesleept. De sfeer is dreigend. De muziek van Clint Mansell is uitstekend. De acteerprestaties van Stewart en O’Brian zijn om duimen en vingers bij af te likken, wat de dames ook letterlijk doen in de film.
Dat dit stukje queer cinema geen seconde wijdt aan een coming out-subplot is goed nieuws, alsof dergelijke personages geen andere besognes zouden hebben. De normalisering van representatie lijkt door films als deze een stap dichterbij. De prent krijgt daarvoor tonnen lof. Maar wat stelde Glass’ scenario ons teleur met een ronduit simplistisch queer-feministisch raamwerk: twee lesbiennes nemen wraak op een zwakke cis-man omdat hij geweld gebruikt tegen zijn partner. Een andere motivatie zou een interessantere keuze geweest zijn. Blijkbaar zijn hun besognes dan toch niet zo universeel.
De feeks van het verleden
Het ontbreekt ‘Love Lies Bleeding’ aan een boeiende kritische doorlichting en diepgang. Glass lijkt zo te stranden in de anno 2024 achterhaalde ‘lesbische wraakfilm’. Doordat alle focus ligt op het gesmeerd vertellen van een verhaal, lijkt de cineaste onbekommerd over de thematische gevolgen van haar scenario-ingrepen. Het resultaat is een knap vertelde film, maar wat erachter schuilt stelt teleur.
Wij herinneren ons een tijd waarin de lesbienne als personage steevast opgevoerd werd als sinistere, sluwe en eigengereide feeks. Die tijd ligt gelukkig achter ons, maar ‘Love Lies Bleeding’ trapt wel in die val. Onze twee hoofdfiguren worden voorgesteld als gemarginaliseerd, gewelddadig en bij vlagen ontzettend immoreel. Als positieve representatie zo belangrijk is, dan wringt dit enigszins.
Om op te kauwen
‘Love Lies Bleeding’ is een vormelijk kwalitatieve film van een getalenteerde cineaste, die helaas onvoldoende verantwoordelijkheid aan de dag legt in het omgaan met haar onderwerp. Dit heet dan biting off more than you can chew. En als je ons nu wil excuseren, we gaan nog eens kijken naar ‘Saint Maud’.
‘Love Lies Bleeding’ speelt nu in de bioscoop.
