Anoushka Shankar Band schittert in De Singel
Met een waarlijk overdonderend optreden in een goed gevulde, maar net niet volledig uitverkochte Singel bewees de intussen tweeënveertigjarige sitarspeelster Anoushka Shankar nog steeds garant te staan voor tijdloze en vooral grenzeloze muziek. Haar muziek , die put uit verschillende muzikale genres, is grotendeels akoestisch, al brengt ze samen met haar vierkoppige band vaker dan ooit elementen uit hedendaagse elektronica binnen. Zo bijvoorbeeld loopt en manipuleert Shankar allerlei sitarmotiefjes, die ze soms eigenhandig verweeft met bloedmooi en virtuoos snarenspel.
Hoewel ze ook voor dit concert sterk op traditionele muziek uit thuisland India leunt, doet haar muziek opvallend modern en hedendaags aan. Niet echt verrassend, althans niet voor wie de meest recente albums en ep’s zoals de voorlopig onafgewerkte, driedelige ‘Chapter’ – reeks van Shankar tot zich nam. De laatste jaren richtte Shankar, dochter van Ravi en halfzus van Norah Jones, zich immers op de release van een tot op heden onafgewerkt drieluik ep’s, waarmee ze het klassieke, gedoodverfde patroon van een albumrelease uitbrengen om er vervolgens mee te gaan touren ook voor zichzelf wat wilde vernieuwen. Ze gaat volop nieuwe muzikale uitdagingen aan, hetgeen ook overduidelijk uit de verf kwam tijdens dit concert.
Voor haar optreden in De Singel (Blauwe Zaal) omringde Shankar (sitar, vocals, elektronica) zich met een prima gezelschap Londonse muzikanten, met onder meer de Brits-Indiase klarinettist Arun Gosh, contrabassist Tom Farmer, percussionisten Sarathy Korwar (check zeker ook ‘s mans discografie!) en Pirashanna Thevaray – die nog met wijlen Ravi Shankar samenspeelde. Een meer dan prima band, zo zou al behoorlijk snel blijken. Als na enkele composities aan het begin Shankar de band even vrijuit aan het jammen liet, leverde dat ook geen enkel probleem op. Korwar bleek overigens een onaards sterke drummer, die zeker in combinatie met de flexibele contrabaslijnen van Farmer grotendeels instond voor de percussieve en groovende motor in het geheel.
Shankars’ optreden was in verschillende opzichten meer dan memorabel. In die zin dat het wat klassiekere sitargeluid vaak opgerekt werd met elektronische pedaaltjes. En zo heerlijk opging in een sterk overtuigend muzikale symbiose waarbij sitar, bas, percussie en klarinet elkaar wonderlijk aanvulden. Dat merkte je deels ook aan de manier waarop het Anoushka Shankar kwintet composities heel nauw aan elkaar wist te rijgen. Waarbij de focus ook in verregaande mate lag op de muziek zélf.
Zo kregen we een concert waar bij het begin Shankar haar sitar wat finetunede en daarbij wat ijlere atmosferen opzocht. Al snel kwam ook haar groep met bas, klarinet en drums, percussie erbij om samen in het uit het recenter werk geplukte ‘Pacifica’ dromerige, harmonische sensibiliteit op te zoeken. Shankar bleek bijwijlen erg virtuoos op de sitar, hetgeen zeker in combinatie met de zwierige bas- en energieke klarinetpartijen van respectievelijk Farmer en Gosh een heus mystiek muzikaal avontuur opleverde. Tezelfdertijd viel ook op dat zij met composities zoals een door de actualiteit ingegeven ‘Boat to nowhere‘ (uit het wat oudere ‘Land of gold’ album) ergens een activistische boodschap aanbracht. Ook ‘Secret heart’ werd uit datzelfde album geplukt en liet – tegen de achtergrond van flitsend lichtspel – onder meer donkere, onheilspellende drumbreaks en pittige sitarsoli een heel ander uiterst dynamisch en opzwepend geluid horen.
Opmerkelijk hoe beetje bij beetje de groep een fraaie spanningsboog wist op te bouwen. Naast wat ouder werk liet het Shankar kwintet ook ‘New dawn‘ horen, een compositie die onder meer door het speels opzoeken van innovatieve sitargeluiden tot een de vele hoogtepunten van dit uitzonderlijke concert gerekend mag worden. Beetje bij beetje, laag per laag bouwde de compositie onder impuls van een kwintet op volle dreef op naar een orgastische climax van jewelste.
Het bleek overigens de startschot voor een meer dan weergaloze finale. Zeker als de Anoushka Shankar band zich met een bezield en lichtjes naar free jazz knipogende ‘Fire night‘ ook vollédig liet gaan aan een lange, improvisatorische jam met een stokoude compositie van wijlen Ravi Shankar (1920-2012) als basis. Vuur in de pit. Net zoals het eigenlijk voor vrijwel voor dit héle concert gold.
Shankar en co waren in De Singel (en zo horen we, ook eerder in Eindhoven) meer dan gewoon op dreef, zo gaf zij te kennen dat ze voor de gelegenheid een compositie wilde spelen die ze met de band al een hele tijd niet meer gespeeld hadden. Zo kreeg het publiek een briljant, als een meer dan aanstekelijk wildvuur uitdijend ‘Dancing with madness‘ uit het inmiddels goed tien jaar oude ‘Traveller’ album te horen. De ideale gelegenheid ook voor zowel band en bij uitstek ook klarinettist Gosh om zich nogmaals te laten horen. Heerlijk ook om de voluit genietende muzikanten aan het werk te zien die samen beetje bij beetje nieuwe muzikale hoogten opzochten.
Afsluiten deed de Anoushka Shankar groep met ‘Reunion‘ dat deels putte uit melancholie, maar in essentie minutenlang rond een vrolijk en meezingbaar, tussen pop en folk aanschurkend deuntje met honingzoete klarinetpartijen danste. Dat waren letterlijk momenten van opperste gelukzaligheid die je echt nooit meer in je hele leven vergeet. Als je dat als band dat voor elkaar weet te krijgen, dan stap je als bezoeker/toeschouwer naderhand volledig overdonderd de zaal buiten en bedenk je heel even : zés sterren. Gewoon omdat het nu eenmaal kan, misschien zelfs gewoon maar even moét.
Anoushka Shankar Band, live gezien in De Singel 1/10/2024 (******).
